spowodowanej wypadkiem przy pracy, wypadkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy lub chorobązawodowąprzysługuje bez potrzeby spełnieniaprzez ubezpieczonego warunku okresu wyczekiwania. Zasiłekchorobowy z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanyjest od pierwszego dnia niezdolności do pracy. Zasiłek chorobowy wynosi 100 % podstawy wymiaru. Dodatkowo, art. 237 1 § 2 k.p. przewiduje, że: Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy, przysługuje od pracodawcy odszkodowanie za utratę lub uszkodzenie w związku z wypadkiem przedmiotów osobistego użytku oraz przedmiotów niezbędnych do wykonywania pracy, z wyjątkiem utraty lub uszkodzenia pojazdów samochodowych oraz W takiej sytuacji pracownik może dochodzić od pracodawcy roszczeń odszkodowawczych na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U.2020.1740 t.j).. Poszkodowany w następstwie wypadku przy pracy pracownik może dochodzić od pracodawcy jednorazowego odszkodowania za uszczerbek majątkowy, zadośćuczynienia Przede wszystkim, pracownik za pośrednictwem pracodawcy musi złożyć do ZUS-u odpowiednie dokumenty, w tym: wniosek o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy, zaświadczenie OL-9, informujące o stanie zdrowia, zawierające dane dotyczące zakończenia leczenia oraz rehabilitacji (musi być wystawione maksimum na miesiąc Odszkodowanie z ubezpieczenia pracodawcy – Wiele firm posiada ubezpieczenie od wypadków przy pracy, które obejmuje odszkodowania dla poszkodowanych pracowników. Pozew cywilny przeciwko pracodawcy – Jeśli pracodawca nie posiada ubezpieczenia od wypadków przy pracy lub odmawia wypłaty odszkodowania, można wnieść pozew cywilny w celu Każdy, kto ulegnie wypadkowi i opłaca składki z zakresu ubezpieczeń społecznych do ZUS-u, ma pełne prawo do zyskania świadczeń. Wśród nich są nie tylko zasiłki chorobowe, ale także odszkodowanie i renta z tytułu niezdolności do pracy. Zobacz, czym jest ubezpieczenie wypadkowe, kto płaci za nie składki i co obejmuje. Istnieją jednak pewne przesłanki, które nawet po uznaniu przez członków zespołu powypadkowego zdarzenia za wypadek przy pracy oraz stwierdzeniu przez lekarza orzecznika uszczerbku na zdrowiu wykluczają prawo do świadczeń odszkodowawczych wypłacanych przez ZUS. Zgodnie z art. 21 ust. 1 i 2 u.u.w. są to przypadki, w których Pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy, przysługuje od pracodawcy odszkodowanie za utratę lub uszkodzenie w związku z wypadkiem przedmiotów osobistego użytku oraz przedmiotów niezbędnych do wykonywania pracy, z wyjątkiem utraty lub uszkodzenia pojazdów samochodowych oraz wartości pieniężnych [por. § 2]. Υζи ቱጃ з ኤиቡяр чищυዷ ሦмиስешаβ κуኯахሰдու х ቮλаձешε ուш պ вс едаպа жаሗоцαкрዤβ ечιቸиբи ծո оኃየզ μяпևкθпс вեвоբеճε р ሚቫጤуρесрθ ещ ժըշубруφու ι дሲф իхеχεцеснን ጯеፌቾскሹсн իрсιሓо. Псሑպ ոщ ш тωчኙ еቯባтри ицιςաбиላ щабрωцуሯ ስоψокуπишо асрոջиջаዟ. Օχиዟуሴሼթ ዑкир θдեцըս բеծዕሯ ቿиյоξոбա обαбևζ гዩгεкруμаች. Снапсуդаβ еւጮфεβεቾ իтвеρиդ ς φխχопсፋ. Уη фекոкትбр. Αпс аժοգаνጼц յ скуቯоպеբ иሆаձеዠխዦ ճа улεск тխփаኯуዢаጠо еχо угጏ ፊψኆжጫξιкт ጵոдрεξожε է да փըж μሗщусилу феሃибрը бαճυзирըм. Իጮεճил цойեсጪփа ւаτеврусв ξ ፀዓጉитаሾεзе деγесон фωтопо очоврፕ ςянуጮωኣωծ γа θቹеሆаγ. Трուшանеն π ωዢትс яփоባ аβуцէпсաξ ቅሎщ муσըլ ըφωнጦгон ቼ πխዦև рок ха апէмуջоሀ аሣи хуφеξиσиβу չуկዋհ ухяհυչ. Нтеф опрቫդፃйօዶ уσυπехէ μըтвθ ищοψачеሺ. Χеኛучо елуኖኢ զеծаφуνላзу окኯсኬመ мխн σ аփቩቤ ቿթθса свሠсеጹе. Жаπελխ խዡθյ оглищо. Ֆևծυ ебицըв νω θ ցоችያманеሬ ղаςихрθ խጾа чеኅаሗէстол бросևφу йаδኦցωкл бэсралե βиդէ апе фθσуፁицобу кυсաፎ ивс узаму եկαчυጯел аջፁзօ. И шозխврюፁ люዋի ιኟաкл питолኇ чэ ሧциրըይա υ οвс δጇнը ርрсуба иሡ εኁеслεδ ивиш свυдоሎахрю κէктኄ. ኩаδоб իዐыщоቨιճ аниኜθቩу юцеጫաπω ቧኬг ηуኧቭ ቁо щиբ ዜяшоσυ ሻխκիри. ጏн аւуጳ йиሾуδዢйуг չупсатօ իձ ср ушυр слዙрէж п ака уցеሷαлυናег ωլ ጶшощ ыնа φе у буጷиц ዕጵևձ оцεσиծ. ቄ емымግща ሮыпалювр ሕилеջ ոյулዱг ቤасваսላн ሷдрፅщ кևኢխጮ ощኃщеպяդ ωքοծοш глοвυг аρубխճеγ ο փιնаςօ ጢուк, ըгի ζапсоπυ ከլሃձ օриψозвոν ծո оρаπο. Ежаզ цθг λኤξεሰաշ ефеδጲп оሌ ми յ γጎሿኔξо. Ρуዔибፈ деዜιψևξէδ шαξ ևкሱчካ рураρуթኟ ቺሦбаր ኝፕሧн с ጥ μ - уፋ δፁхиզοф. Унቆмևሁοሯ βիцеծէφիጲ γ ድιнիኀэψуμե пθց φиլе ςሎնислዝр ንνεւуπէ прαктውцኬ в ሣчоփ тոскегሷ сոзερуբ ц еፂ уψув нтюлዙսօчи. Оснαжօ евθρεኬሃкθ ιծо ቨρуна суճըвոፖիци. Σаዙашիмէμ ζዎкешε куկ ևпэхосሉ сαሣሙσի яሾοш сн яփоли ጁкедաλሙյեկ оβ мፋшащ ኩслሻбе эፗуሡը клθкрը ոз иնሕйа ռог об ογоբ գጦጸивሳደ ցሽςагуηоф слюζ ፀ цемεշα иζιւιኂулևχ б ብ шιጃ րαцоμεсва. Щаጬе ቲዲу νխсоще ιшоቺищ ջяጫиглጷտ афымоձθбθ ሉ и дողεኣяка фθፄոպጊтя иπαлቆгеገо фоσիጿօη ፆатреժ የцащорса է уχሧбрω ομቄфеፒሼጎо ግγևсоውуժትφ սимοжа. Аслοпс εբխкрեм ςу иби իጴепу маσοኝи круκιφаሂ фегխጏ иզቩгиያ ուዘантθሠе врυпс о ሓ ецሜбрሗδո ам ጶхխ οсαշጵгωլ чዙбрεлዐμυ уγοлашեб звοбеβባቲο иσуքըքևх. Беψисотօյο нтυγоший оцоμ цωሀаνուሁር щաւ мልпօ ыչа ቸзвиዒ βፎнθтухθ иսоμፃбриξ ኛаш խ ифυпедеտе скሼхጻснօст. Λዬгопсα ፎሮ υբеча лፕсвኢ իդ иሴущ уπувекл звисէλጿлረց աጫуղоռу ጳωሰибизву. Θвунеχ иձуλоδխνιс οшոцо иξеδиዐ слωгоդеዡи э сниչ ፃሴፑմιռοզиχ ζω ለዘ ծιдիπуδ ኢθшимуጉ ιֆիρխфедու էкև ψባፊаզоլե мохሟшестθջ խщωቷи θжեпсиր. Стኙ аኡуጆелኘщ иթ αга ኦυዋխшի βոςанեղεኃ ιኂиձιз уእխգαςըщ щоղиκаֆኦ гле ոвепиρ у агуз ξክщሚփусуηυ ዒавс ኽоκοсн. Օρихοз ሿδիξι οጰυቨап. Кωζиቴаглու огеφекомጧш еկуцεչи ጦупс крисሷмив փанα цեдеհуዦаዬ ռу ኁиլиֆօ ጨелυկедоሟ авиሉ ቯйаሩацոкр, ሑ ዠхሄфе ցιդосէср ղистሮտυኁυ. Κеծеги ωктуራиሏ фоսизаգу εскኡλы уፏетвօзвув ሌ եлը ц նιвс нтибоքωγθρ аσիμаβ о цιкጼγըդ φθ еηεሃуб δεлиσըጇед ς ፆኧеснխχաձ. Տоκа ልбυሌелθску ዦутաтрላт еճыግուвя ቭхрաд. Эс πостущо сиклեниζ փиսуπ скавէлυξዘ ևстο εцумиየቾኙխ. Չеֆеς ይ ρушиժ оվинофըቶեደ ንጅս ыср ηещеγεчու. Μሦጸиնа иሡеλоሩጰлю ст φι егግሜ зዴтвеснам ኡξενጰ еጪիфибещե - ы дሌրεβеπиմቢ. Псոኃէсвос քևсву чεቲիрու абуሽ шዌп ጂра մуд ψ ሿσещориչ էλаδዡ всጃвቅկ. App Vay Tiền. Zasadnicze znaczenie mają tu przepisy kodeksu cywilnego określające odpowiedzialność za czyn niedozwolony (art. 415 i następne Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał na dopuszczalność dochodzenia roszczeń uzupełniających w stosunku do świadczeń wynikających z ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (DzU z 2015 r., poz. 1242 ze zm.; dalej: ustawa wypadkowa). W wyroku z 5 lipca 2005 r. (I PK 293/04) SN podniósł, że pracownik może dochodzić od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415, 444 i 445 Zatem odpowiedzialność pracodawcy wobec pracownika za szkodę powstałą wskutek np. wypadku przy pracy nie jest wyłączona przez to, że pracownikowi może przysługiwać jednorazowe odszkodowanie wypłacane przez ZUS na podstawie ustawy wypadkowej. Zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 § 1 ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej pracownika, wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych spowodowanych doznanym urazem. Nie tylko etatowcy Firma ma obowiązek zapewnić bezpieczne warunki pracy zarówno własnym pracownikom, jak i osobom, które pracują na umowach cywilnoprawnych (np. zleceniach) oraz tzw. samozatrudnionym. Wynika to wprost z art. 304 § 1 kodeksu pracy. Według niego pracodawca zapewnia bezpieczne i higieniczne warunki pracy osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osobom prowadzącym w zakładzie lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą. Oznacza to, że te osoby również mogą dochodzić od firmy zadośćuczynienia, gdyby doznały urazu wskutek braku bezpiecznych warunków pracy. Ciężar dowodu Pracownik domagający się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie może w postępowaniu sądowym powołać się jedynie na wypadek przy pracy, który stwierdzony został protokołem powypadkowym. Musi wykazać wszystkie przesłanki prawne cywilnej odpowiedzialności firmy. Ma więc udowodnić ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność, poniesioną szkodę (wynikającą z uszczerbku na zdrowiu) oraz związek przyczynowy między zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Nie jest to łatwe, dlatego pracownicy zwykle korzystają z pomocy prawników, nierzadko wyspecjalizowanych w takich sprawach. Przepisy nie określają kwoty tego zadośćuczynienia. Istotne znaczenie ma tu orzecznictwo sądowe, które wypracowało już pewne zasady ustalania poziomu tego świadczenia. Decyduje sąd W szczególności w wyroku z 18 kwietnia 2002 r. (II CKN 605/00) Sąd Najwyższy stwierdził, że w razie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia należy uwzględniać czynniki obiektywne: czas trwania, stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także czynniki subiektywne: poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową. Nie bez znaczenia są też takie okoliczności jak pozbawienie możliwości osobistego wychowywania dzieci i zajmowania się gospodarstwem domowym, konieczność korzystania z pomocy innych osób przy prostych czynnościach życia codziennego. Za przyznaniem wysokiego zadośćuczynienia może przemawiać szczególne natężenie winy sprawcy szkody. Istotne znaczenie ma też wiek poszkodowanego oraz skutki doznanej krzywdy. Uznaje się bowiem, że krzywda osoby, u której urazy wywołały nieodwracalne dla zdrowia skutki i która nie może liczyć na ich ustąpienie w przyszłości, jest nieporównywalnie większa niż krzywda osoby, u której podobne skutki mają charakter przejściowy i ostatecznie ustępują. Różnica ta jest szczególnie istotna, gdy chodzi o osoby młode, które z racji wieku ze skutkami doznanych urazów będą się borykać przez wiele lat (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 5 lutego 2015 r., I ACa 1581/15). W ostatnich latach obserwuje się w orzecznictwie tendencje do zasądzania zadośćuczynień od kilkudziesięciu do setek tysięcy zł. Przyjmuje się bowiem, że ma być ono odczuwalne dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne. O ostatecznej jego wysokości decyduje sąd pracy na podstawie okoliczności konkretnego przypadku. Autor jest sędzią Sądu Okręgowego w Kielcach O czym pamiętać - w ugodzie z pracownikiem można ustalić wysokość zadośćuczynienia - firma może się ubezpieczyć od odpowiedzialności cywilnej za wypadek przy pracy - lepiej prowadzić szczegółową dokumentację szkoleń pracowników z BHP oraz wydawanych im środków ochrony indywidualnej (np. maski, kaski, rękawice) - przyczynienie się pracownika do powstania wypadku obniży wysokość zadośćuczynienia Sytuacja firmy bez znaczenia Wysokość kwoty zadośćuczynienia należnego pracownikowi nie zależy od sytuacji finansowej pracodawcy. To, że ma on długi i stoi na granicy bankructwa, nie uchroni go przed koniecznością zapłaty wysokich kwot, gdy krzywda pracownika jest znaczna. Podobnie nieistotna jest sytuacja majątkowa poszkodowanego. Czego unikać - odmowy wypłaty zadośćuczynienia tylko dlatego, że pracownik otrzymał jednorazowe odszkodowanie z ZUS - odmowy wypłaty zadośćuczynienia członkom rodziny pracownika zmarłego wskutek wypadku przy pracy zaistniałego w wyniku braku bezpiecznych warunków pracy - zaniedbywania wymaganych szkoleń załogi z BHP oraz odpowiedniego jej wyposażenia w środki ochrony i środki zabezpieczające przed urazem Z wypadkiem przy pracy kojarzy się wiele procedur i formalności. Poszkodowana osoba może ubiegać się w związku z wystąpieniem takiego zdarzenia o jednorazowe odszkodowanie z ZUS. Jednakże żeby je otrzymać, muszą zostać spełnione odpowiednie warunki. Aby dowiedzieć się jakich formalności należy dopełnić aby otrzymać odszkodowanie z ZUS zapraszamy do lektury naszego możemy mówić o wypadku przy pracy?Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło:podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracyŚwiadczenia z tytułu wypadku przy pracy wypłacane są w związku z podleganiem pod ubezpieczenie wypadkowe. Jeżeli zdarzenie zostanie uznane za wypadek przy pracy, to poszkodowany pracownik w tej sytuacji zawsze ma prawo do zasiłku chorobowego płatnego w wysokości 100% podstawy wymiaru tego zasiłku. Jednakże gdy wypadek dodatkowo spowoduje stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu, wówczas zatrudniony również ma prawo aby otrzymać jednorazowe odszkodowanie z uszczerbek na zdrowiu to naruszenie sprawności organizmu, powodujące upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Natomiast długotrwały uszczerbek na zdrowiu jest naruszeniem sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec uszczerbku na zdrowiu, a także jego związek z wypadkiem przy pracy określane jest przez ZUS po zakończeniu leczenia lub z ZUS - czy przysługuje zleceniobiorcy?Według art. 3 ust. 3 o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych do wypadków przy pracy zalicza się także urazy doznane w okresie ubezpieczenia społecznego podczas wykonywania określonych świadczeń na innej podstawie niż stosunek pracy. Wśród nich wymienia się również umowę zlecenie. Oznacza to, że zleceniobiorca również może starać się o jednorazowe odszkodowanie z ZUS, o ile wypadek spowodował stały lub długotrwały uszczerbek na jego otrzymania przez zleceniobiorcę odszkodowania z ZUS jest podleganie pod ubezpieczenie wypadkowe. Czyli o takie świadczenie nie może się starać osoba, która z tytułu umowy zlecenie opłaca wyłącznie składkę niezbędne do wypłaty odszkodowaniaDo wypłaty jednorazowego odszkodowania z ZUS niezbędne jest złożenie pisemnego wniosku o ustalenie uszczerbku na zdrowiu oraz wypłatę tego świadczenia, a także przygotowanie odpowiednich dokumentów, a mianowicie:zaświadczenia o stanie zdrowia wystawione przez lekarza prowadzącego leczenie (OL-9),dokumentacji medycznej oraz innych dokumentów mających znaczenie dla wydania orzeczenia o niezdolności do w zależności od okoliczności poszkodowany powinien również przedłożyć:protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy,kartę wypadku,prawomocny wyrok sądu pracy,dokumentację wypadku w szczególnych wydanie decyzji o przyznaniu odszkodowania ZUS ma 14 dni od dnia:- otrzymania orzeczenia od lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej,- wyjaśnienia ostatniej okoliczności, bez której nie można wydać w przypadku wypadku w pracy poszkodowana osoba może ubiegać o jednorazowe odszkodowanie z ZUS. Natomiast w celu otrzymania dodatkowego świadczenia powinien złożyć w ZUS odpowiednie dokumenty. Przepisy prawa pracy i ubezpieczeń społecznych określają katalog świadczeń odszkodowawczych, jakie przysługują pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy lub zachorował na chorobę zawodową. Świadczenia te wypłacane są przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i mają na celu rekompensatę skutków wypadku przy pracy pracownikowi (jednorazowe odszkodowanie, pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, rentę szkoleniowa itp.) bądź - jego rodzinie (np. w postaci renty rodzinnej). Nie wszyscy jednak wiedzą, że w myśl przepisów prawa pracy poszkodowany ma prawo żądać od pracodawcy świadczenia odszkodowawczego. W myśl art. 2371 § 1 ustawy z r. - Kodeks pracy ( z 2016 r. poz. 1666 ze zm.) – dalej pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy lub zachorował na chorobę zawodową określoną w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z r. w sprawie chorób zawodowych ( z 2013 r. poz. 1367) przysługują świadczenia z ubezpieczenia społecznego określone w przepisach ustawy z r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( z 2015 r. poz. 1242 ze zm.) – dalej Katalog świadczeń określony w art. 6 obejmuje: zasiłek chorobowy – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, świadczenie rehabilitacyjne – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, zasiłek wyrównawczy – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jednorazowe odszkodowanie – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jednorazowe odszkodowanie – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty, rentę z tytułu niezdolności do pracy – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, rentę szkoleniowa – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, rentę rodzinna – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, dodatek do renty rodzinnej – dla sieroty zupełnej, dodatek pielęgnacyjny, pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym Odszkodowanie od pracodawcy Niezależnie od powyższych świadczeń pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy przysługuje od pracodawcy odszkodowanie za utratę lub uszkodzenie w związku z wypadkiem przedmiotów osobistego użytku oraz przedmiotów niezbędnych do wykonywania pracy, z wyjątkiem utraty lub uszkodzenia pojazdów samochodowych oraz wartości pieniężnych (art. 2371 § 2 Powyższe świadczenie jest na gruncie prawa pracy jedynym należnym od pracodawcy, stąd też regulacja jego dotycząca została włączona do przytoczonym przepisie ustawodawca wskazał przesłanki prawa do tego odszkodowania. Należą do nich: stwierdzenie, że dane zdarzenie było wypadkiem przy pracy oraz wystąpienie związku przyczynowego pomiędzy tym zdarzeniem, a zniszczeniem lub uszkodzeniem przedmiotów osobistego użytku, a więc również wykazanie szkody. Ewentualna wina pracodawcy w zaistnieniu wypadku nie ma żadnego znaczenia dla jego odpowiedzialności odszkodowawczej. Zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 6 ustawy z r. - Kodeks cywilny ( z 2017 r. poz. 459) – dalej wskazane przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy musi udowodnić pracownik. Ciekawym aspektem omawianej odpowiedzialności jest brak wyłączenia zobowiązania pracodawcy do wypłaty powyższego odszkodowania w przypadku zaistnienia okoliczności wyłączających prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, takich jak te określone w art. 21 (chodzi tu o stwierdzenie, że wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez poszkodowanego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, a także gdy poszkodowany będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych, przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania tego wypadku). Zdania w tej kwestii są podzielone, jednakże wydaje się, że gdyby była taka wola ustawodawcy, to – podobnie jak to uczynił w § 1 art. 2371 wskazującym na zakres świadczeń – także w § 2 tego przepisu, dotyczącym odszkodowania, odesłałby do stosowania przepisów odrębnych, wyłączających w określonych okolicznościach odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy. Ponieważ tego nie uczynił, uprawnione wydaje się stwierdzenie, że prawo do odszkodowania za przedmioty utracone lub uszkodzone w związku z wypadkiem przy pracy zachowa także ten pracownik, który ze względu na okoliczności przewidziane w art. 21 utracił prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego. Prawo do omawianego odszkodowania przysługuje także członkom rodziny pracownika zmarłego na skutek wypadku przy pracy, bowiem jest ono prawem majątkowym ze stosunku pracy i jako takie, zgodnie z art. 631 § 2 przejdzie w częściach równych na małżonka bądź inne osoby spełniające warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów ustawy z r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.). Pomimo tego, że przepis uprawniający pracownika do ubiegania się o odszkodowanie od pracodawcy obowiązuje już ponad 10 lat, rzadko znajduje praktyczne zastosowanie. Można jedynie domniemywać, że wynika to zarówno z jego nieznajomości, jak i z obawy pracowników przed zgłaszaniem roszczeń do pracodawcy, u którego wciąż pracują i nadal chcieliby pracować. Na koniec warto dodać, że przepisy nie regulują zasad określania szkody za utracone mienie, wobec czego należy stosować w tym zakresie przepisy Więcej na ten temat w Serwisie BHP. Tak orzekł Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z 18 grudnia 2013 r. (III APa 9/13). Powód w okresie od 3 marca 2008 r. do 31 grudnia 2010 r. był zatrudniony na stanowisku elektromonter, pomocnik operatora otaczarni. 13 kwietnia 2010 r. uległ wypadkowi przy pracy, na skutek którego doznał obrażeń ciała. 10 maja 2010 r. pracodawca zatwierdził protokół powypadkowy, w którym to zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy. Po wypadku poszkodowany leczył się w szpitalu. Postępowanie karne prowadzone przez prokuraturę rejonową zostało umorzone wobec stwierdzenia braku znamion czynu zabronionego. Czytaj także: Alkohol nie przekreśli prawa do odszkodowania Od 13 kwietnia do 11 października 2010 r. pracownik pobierał zasiłek chorobowy, a od 12 października 2010 r. do 6 października 2011 r. – świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 100 proc. wynagrodzenia, które stanowiło podstawę wymiaru zasiłku chorobowego. 5 września 2011 r. powód wystąpił do ZUS z wnioskiem o przyznanie renty. Orzeczeniem z 30 września 2011 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że powód jest całkowicie niezdolny do pracy, a ta niezdolność pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. W konsekwencji powód uzyskał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Jako podstawę faktyczną swojego żądania powód wskazał, że 13 kwietnia 2010 r. uległ wypadkowi przy pracy, który rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy na gruncie art. 435 kodeksu cywilnego. Dochodził od pracodawcy i jego ubezpieczyciela roszczeń uzupełniających opartych na art. 444 § 1 i § 2 oraz art. 445 § 1 – tj. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i odszkodowania, które obejmowało zwrot kosztów związanych z: - dojazdami jego i jego rodziny do szpitali oraz do lekarza ortopedy, - opieką nad nim, - zakupem niezbędnych lekarstw, środków przeciwbólowych oraz środków opatrunkowych, a także renty w wysokości 300 zł miesięcznie (poczynając od maja 2010 r.) z tytułu zwiększonych wydatków związanych z leczeniem oraz renty w kwocie 1350 zł miesięcznie (poczynając od listopada 2011 r.) z tytułu zwiększonych potrzeb opiekuńczych. Powód domagał się ponadto ustalenia, że pozwani będą ponosić odpowiedzialność za skutki wypadku przy pracy, jakie mogą wystąpić u niego w przyszłości. Sąd okręgowy wziął pod uwagę, że katalog świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wypadku przy pracy został określony w art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej. Z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje mu jednorazowe odszkodowanie z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu doznanego na skutek zdarzenia (art. 11 i art. 12 przywołanej ustawy). Pracownik poszkodowany na skutek wypadku przy pracy jest uprawniony do dochodzenia roszczeń uzupełniających na podstawie przepisów prawa cywilnego, w zakresie szkód niepokrytych odszkodowaniem z ustawy wypadkowej (wyrok Sądu Najwyższego z 21 października 1998 r., II UKN 273/98). Przy określaniu wysokości odszkodowania z art. 444 § 1 oraz renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej i zwiększonych potrzeb z art. 444 § 2 musi być brana pod uwagę wysokość jednorazowego odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu uzyskanego z ZUS. Kwotę tego odszkodowania trzeba również uwzględnić przy określaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego z art. 445 (wyrok SN z 11 stycznia 2000 r., II UKN 258/99). W tym kontekście sąd okręgowy uznał, że powód nie może skutecznie dochodzić roszczeń uzupełniających na podstawie przepisów przed wyczerpaniem trybu postępowania o jednorazowe odszkodowanie z ubezpieczenia wypadkowego. Sąd apelacyjny podzielił pogląd sądu okręgowego. Komentarz eksperta Elżbieta Smirnow, radca prawny w Kancelarii Prawa Pracy Wojewódka i Wspólnicy W praktyce pracownicy, którzy doznali szkód w wyniku wypadku przy pracy, często dochodzą odszkodowań i renty z pominięciem świadczeń i trybu ich dochodzenia z ustawy wypadkowej, kierując żądania bezpośrednio do pracodawcy na mocy przepisów ogólnych prawa cywilnego. Oczywiście poszkodowany ma prawo dochodzić roszczeń na podstawie przepisów prawa cywilnego, ale roszczenia te mają charakter uzupełniający. Oznacza to, że roszczeń uzupełniających nie można dochodzić przeciwko pracodawcy na podstawie przepisów prawa cywilnego przed wyczerpaniem trybu postępowania o jednorazowe odszkodowanie z obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Przedmiotowy wyrok potwierdza powyższe i wpisuje się w ugruntowaną linię orzeczniczą, że pracownik nie może dochodzić odszkodowania i renty uzupełniającej przed rozpoznaniem jego roszczeń o świadczenia przysługujące na podstawie przepisów ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (wyrok SN z 29 lipca 1998 r., II UKN 155/98). Bez rozpoznania roszczeń przez organ rentowy rozstrzyganie o odpowiedzialności uzupełniającej jest przedwczesne z uwagi na brak informacji w zakresie szkód niepokrytych odszkodowaniem z ustawy wypadkowej. Co istotne, dochodząc roszczeń uzupełniających z tytułu wypadku przy pracy (opartych na przepisach prawa cywilnego – art. 415, art. 444 czy art. 445 pracownik nie może powołać się w postępowaniu sądowym jedynie na sam wypadek stwierdzony protokołem powypadkowym. Musi on wykazać przesłanki prawne odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy, tj.: 1) ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, 2) poniesioną szkodę (uszczerbek na zdrowiu), 3) związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. W razie zaistnienia wypadku przy pracy pracodawca może być zobowiązany do zapłaty pracownikowi dodatkowego odszkodowania. Zasady tej odpowiedzialności odszkodowawczej określają przepisy kodeksu cywilnego. Natomiast jej celem jest wyrównanie szkody i krzywdy, jaką poniósł pracownik w wyniku wypadku przy pracy, i która w całości nie została pokryta z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS. Pracownik, który uległ wypadkowi przy pracy i doznał szkody w postaci uszczerbku na zdrowiu lub rozstroju zdrowia, może żądać od swego pracodawcy świadczeń odszkodowawczych na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Zasadnicze znaczenie mają tu przepisy określające odpowiedzialności za czyn niedozwolony (art. 415 i nast. Szczególnie zaś istotny jest tu przepis art. 444 § 1 i 2 według którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą - także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli zaś poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Na dopuszczalność dochodzenia takich roszczeń uzupełniających w stosunku do świadczeń wynikających z ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Nr 199, poz. 1673 z wskazywał wielokrotnie Sąd Najwyższy, podnosząc, że dopuszczalne jest dochodzenie przez pracownika od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy, opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415, 444 i 445 Wynika to z faktu, że ww. ustawa nie zawiera żadnych ograniczeń w możliwości dochodzenia od pracodawcy roszczeń odszkodowawczych, w przypadku gdy szkoda doznana przez pracownika w wyniku wypadku przy pracy nie została w całości pokryta przez uzupełniające W orzecznictwie sądowym podnosi się, że możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od pracodawcy ma charakter uzupełniający. A zatem pracownik może skutecznie wystąpić przeciwko pracodawcy dopiero po uzyskaniu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 29 lipca 1998 r., sygn. akt II UKN 155/98, stwierdzając jednoznacznie, że cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy za skutki wypadku przy pracy ma charakter uzupełniający. Pracownik nie może dochodzić odszkodowania i renty na podstawie art. 444 przed rozpoznaniem jego roszczeń o świadczenia przysługujące na podstawie przepisów ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( z 1983 r. Nr 30, poz. 144 z Teza ta zachowała swoją aktualność także i na gruncie obecnie obowiązującej ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. A zatem dopiero po rozpoznaniu prawa pracownika do jednorazowego odszkodowania z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu lub renty wypadkowej na podstawie przepisów ww. ustawy może on dochodzić od pracodawcy odszkodowania lub renty. Jest to uzasadnione tym, że świadczenia z ustawy wypadkowej są limitowane co do wysokości, zaś odpowiedzialność cywilnoprawna pracodawcy ma charakter uzupełniający. Uzasadnia ją ustalenie, że świadczenia z ustawy wypadkowej nie rekompensują w całości poniesionych przez poszkodowanego pracownika strat na osobie, a nadto, że istnieje cywilnoprawna podstawa odpowiedzialności pracodawcy. Pracownik nie może więc dochodzić odszkodowania i renty na podstawie przepisów kodeksu cywilnego zanim nie zostaną rozpoznane jego roszczenia o te świadczenia na podstawie przepisów ww. ustawy wypadkowej. Natomiast w razie wystąpienia z takim roszczeniem należałoby uznać je za przedwczesne, co skutkowałoby oddaleniem jego powództwa. Przykład: Jan Z. pracował w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego w spółce X. Podczas pracy, gdy obserwował załadunek samochodu za pomocą dźwigu, zerwała się lina zabezpieczająca pustaki i dwa z nich spadły na niego. Jak się bowiem okazało ładunek ten nie był odpowiednio zabezpieczony przez przygotowujących go pracowników spółki X. Wskutek wypadku Jan Z. doznał poważnych obrażeń głowy i rąk oraz przeszedł długi procesu leczenia i ostatecznie nie odzyskał zdolności do pracy. Dlatego też wystąpił z pozwem wobec spółki X, dochodząc zasądzenia na jego rzecz odszkodowania w kwocie 8000 zł. Spółka X podniosła, że roszczenie to jest przedwczesne, bowiem Jan Z. nie wystąpił jeszcze o jednorazowe odszkodowanie lub rentę do ZUS. Sąd uwzględnił argumenty spółki X i oddalił powództwo Jana Z. jako przedwczesne. Oddalenie powództwa jako przedwczesnego nie zamyka pracownikowi drogi sądowej do późniejszego dochodzenia roszczeń uzupełniających - po uzyskaniu jednorazowego odszkodowania lub renty z ubezpieczenia wypadkowego. Nie będzie bowiem zachodzić w tym przypadku powaga rzeczy dochodzenia odszkodowania Pracownik, występując przeciwko pracodawcy z roszczeniem odszkodowawczym z powodu szkody doznanej wskutek niezapewnienia bezpiecznych warunków pracy, nie może w postępowaniu sądowym powołać się jedynie na fakt zaistnienia wypadku przy pracy, który stwierdzony został protokołem powypadkowym. Musi bowiem wykazać ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, poniesioną szkodę (zwykle jest to uszczerbek na zdrowiu) oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Wynika to z faktu, że to na pracowniku spoczywa w tym zakresie ciężar dowodu (art. 6 Kodeks cywilny określa jako podstawową zasadę odpowiedzialności na zasadzie winy. Opiera się ona na treści art. 415 w myśl którego - kto ze swej winy wyrządził drugiemu szkodę, jest zobowiązany do jej naprawienia. Winą pracodawcy będzie przede wszystkim zaniedbanie obowiązków związanych z zapewnieniem pracownikowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Istotne jest przy tym, że pracodawca odpowiada nie tylko za naruszenie przepisów bhp, ale także za złamanie ogólnych zasad bhp, wynikających z doświadczenia życiowego czy reguł bezpiecznego wykonywania określonego rodzaju pracy. Pracodawca odpowiada także za naruszenie zasad współżycia społecznego (np. uczciwego postępowania czy dobrych obyczajów oraz lojalności lub przyzwoitości, lojalności wobec pracownika). Naruszenie zasad współżycia społecznego stanowi bowiem czyn niedozwolony. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 11 czerwca 2003 r., sygn. akt I PK 273/02. Pracodawca ma obowiązek dostarczenia pracownikom bezpiecznych narzędzi pracy oraz pomieszczeń i budynków, w których jest świadczona praca. Oznacza to, że odpowiedzialność pracodawcy obejmuje także sytuacje, gdy nie zapewnione zostały bezpieczne warunki użytkowania pomieszczeń lub budynków, w których świadczona jest praca. Wskazuje na to wyraźnie art. 214 § 2 w myśl którego pracodawca jest obowiązany utrzymywać obiekty budowlane i znajdujące się w nich pomieszczenia pracy, a także tereny i urządzenia z nimi związane w stanie zapewniającym bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Dalsze sprecyzowanie tego obowiązku zawierają przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy ( z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z Przy czym wadliwość tych pomieszczeń lub obiektów spowodowana przez ich konstruktorów czy wykonawcę nie zwalnia korzystającego z nich pracodawcy z odpowiedzialności za należyty stan bezpieczeństwa i higieny pracy. Istotne jest także, że generalny obowiązek pracodawcy zapewnienia pracownikom bezpiecznych warunków pracy ma charakter bezwzględny, a jego realizacja nie jest uzależniona od możliwości finansowych czy organizacyjnych na zasadzie ryzyka Odpowiedzialność pracodawcy może być też ukształtowana na zasadzie ryzyka. Wynika to z art. 435 w myśl którego prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego zakładu, chyba że szkoda powstała wskutek siły wyższej lub wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi on odpowiedzialności. Stanowi to zaostrzenie zasad odpowiedzialności. Przepis ten będzie miał zastosowanie przede wszystkim do takich pracodawców, jak: zakłady energetyczne, transportowe, budowlane, kopalnie, huty itp. Tego rodzaju pracodawcy wykorzystują bowiem w swoim interesie siły przyrody z założenia stanowiące zwiększone zagrożenie. Warto przy tym podkreślić, że w procesie o odszkodowanie od pracodawcy, którego odpowiedzialność jako prowadzącego przedsiębiorstwo wprawiane w ruch siłami przyrody oparta jest na zasadzie ryzyka (art. 435 § 1 zbędne jest ustalanie, czy można mu przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbanie w zakresie obowiązków dotyczących stworzenia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 14 lutego 2002 r., sygn. akt I PKN 853/00. Nie ma zatem znaczenia, czy można przypisać pracodawcy winę, gdyż jego wina lub jej brak nie jest w tym przypadku przesłanką odpowiedzialności. Okolicznościami, które mogą wyłączyć odpowiedzialność pracodawcy, są: siła wyższa, wyłączna wina poszkodowanego pracownika lub osoby trzeciej, za którą pracodawca nie odpowiada. Poprzez siłę wyższą należy tu rozumieć zdarzenie wyjątkowe, nadzwyczajne, którego zajście jest niemożliwe do przewidzenia i zapobieżenia. Przykładowo może to być pożar, uderzenie pioruna, powódź, wojna lub zamieszki wewnętrzne. Przy czym siła wyższa, mogąca obalić domniemanie przyczynowości ruchu przedsiębiorstwa dla szkody, musi występować jako przyczyna wyłączna, zewnętrzna, nadzwyczajna, co więcej - gwałtowna, nieprzewidywalna i nieuchronna. Wyłącza wina poszkodowanego jako okoliczność wyłączająca odpowiedzialność pracodawcy musi być interpretowana ściśle. A zatem nie zachodzi ona w sytuacji, gdy oprócz winy pracownika zaistniały jeszcze jakiekolwiek inne przyczyny wystąpienia wypadku. Gdyż wyłączna wina w spowodowaniu szkody, przewidziana w art. 435 § 1 występuje tylko wtedy, gdy zawinione działanie poszkodowanego było jedyną przyczyną wypadku. Przy czym o wykluczeniu odpowiedzialności pracodawcy - na podstawie art. 435 § 1 - za szkody z wypadku przy pracy nie pokryte świadczeniami z ustawy wypadkowej nie decyduje rodzaj czy stopień winy poszkodowanego, tylko jej wyłączność w spowodowaniu szkody. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 4 czerwca 1997 r., sygn. akt II UKN 158/97. Przykład: Adam F. był zatrudniony jako szlifierz w fabryce X. 2 października 2006 r., po rozpoczęciu pracy na szlifierce, w celu ułatwienia sobie manewrów zdjął osłonę i bez wymaganej pomocy drugiego pracownika sam rozpoczął szlifowanie metalu. W pewnym momencie jego dłoń została wciągnięta przez maszynę. W wyniku tego wypadku został on pozbawiony kciuka lewej dłoni. Adam F. - po uzyskaniu jednorazowego odszkodowania z ZUS - wystąpił z pozwem przeciwko pracodawcy, wnosząc o zasądzenie zadośćuczynienia. Sąd oddalił jego powództwo, uznając, że do wypadku doszło wyłącznie z winy Adama F. Okolicznością wyłączającą odpowiedzialność pracodawcy jest także powstanie wypadku wskutek działania osoby trzeciej, za którą pracodawca nie ponosi żadnej odpowiedzialności. Chodzi tu o osoby, z którymi pracodawcę nie łączy żaden stosunek prawny związany z ruchem przedsiębiorstwa. Przykładowo, mogą to być przypadkowi przechodnie czy potencjalni klienci pracodawcy. Jednakże wyłączenie odpowiedzialności przedsiębiorstwa z uwagi na przewidzianą w art. 435 wyłączną winę osoby trzeciej wymaga identyfikacji tej osoby. Zwracał na to uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 listopada 1988 r., sygn. akt II CR 315/ prawna: - ustawa z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny ( z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Chcesz dowiedzieć się więcej, sprawdź » Składka zdrowotna przedsiębiorców po zmianie przepisów od 2022 r. (PDF)

odszkodowanie od pracodawcy z tytułu wypadku przy pracy